De Volkskrant opende vandaag met de kop: Leraar weet wat hij waard is. In de tekst wordt beschreven dat leraren tegenwoordig onderhandelender zijn en meer eisen stellen bij in dienst treden. Ook wordt salaris een reden te vertrekken als een andere instelling (wel) meer betaalt.
Lijken mij heel normale bewegingen. Er staat ook nergens dat het niet zo is, maar er lijkt vooral oog voor het ongemak: minder populaire scholen zien leraren vertrekken, leraren gaan buiten de kaders om, leraren geven aan wat ze elders kunnen verdienen, … Lijken me allemaal facts of life in een schaarse markt waar een beroep met veel verantwoordelijkheden wordt uitgeoefend.
Misschien is er toch ook ergens een misvatting dat leraren missionarissen moeten zijn, die hun zware en belangrijke werk zo graag (moeten) doen dat praten over beloningen dat romantische beeld teniet doet. Volgens mij kun je prima erg betrokken zijn én een goed oog voor je eigen arbeidsvoorwaarden hebben.
Ik kon zo snel nergens een onderzoek vinden naar het belang van arbeidsvoorwaarden in het onderwijs. Immers, als het gesprek alleen daar over gaat lijkt het dé bepalende factor voor leraren.
Uiteraard komen er problemen als bepaalde onderwijsvormen vacatures houden, er veel wisselingen in het bestand plaats vinden en continuïteit een issue wordt, budgetten uitgeput raken. Maar wie daardoor verrast wordt, heeft jaren zitten slapen. Lijkt me onredelijk om de verpleegster, leraar, jongere het kwalijk te nemen dat ze eisen hebben.
Eén aspect er nog even uit: het melden wat je elders kunt verdienen. Wat mij betreft kan dat als je vrij feitelijk een benchmark presenteert en daarna de vraag op tafel legt wat ´wij´ gaan doen. Het plomp verloren melden dat je elders X euro kunt verdienen, vind ik een wat eendimensionale onderhandelingsstijl.
Dat onderwijs over zoveel belangrijke zaken gaat, blijkt wel uit het gemak waarmee je inspirerende films vindt over onderwijs. Ik heb ze allemaal al eens eerder genoemd, maar ze zijn erg goed